Bu dünyada yaşamak istemiyorum çünkü artık dostluk arkadaşlık hatta akraba bile kalmamış.Güven kalmamış.Paylaşma yardımlaşma yok.İyi niyet temiz bir kalp yok.Bu dünyada yaşamak istemiyorum çünkü bu dünyada sadece kalbim kırılacak. Empati denen kelime sadece romanlarda geçiyor bu devirde.Kimse kimseyi dinlemiyor anlamıyor. Herkesin amacı birilerinin üstüne basarak ezerek yükselmek olmuş. Ben hiç böyle bir şey istemedim.Zirve yalnızların ve hep yalnız kalacakların işi.Gerçek dostunun olmadığı düşmanının çok olduğu bir mevki.

 Bu çağa ait değilim.Benim dünyam kitaplar ve filmler olmalıydı.Elbette bu mümkün değil.Bunu bende biliyorum ama böyle olmasını dilerdim.Hangisi daha zor bilmiyorum.Çok kötü bir düşmanın sizi öldürme korkusu mu? Hiç kimseye güvenememek mi? Yanında gerçek dostlarının olduğunu bilerek ölüme gitmek bile güvensizlikten daha güzel.

  Belki git diye kovup yinede yanımda kalan bir Sam’im olmadığı içindir.

  Belkide beni canı pahasına koruyan bir Gandalf’ım bir Aragorn’um bir Legolas’ım bir Gimli’m olmadığı içindir.Belkide ben atladığımda benimle atlayacak bir İsmail abim kavga edip ağır laflar söylediğimde beni affedebilecek bir Ali abim olmadığı içindir.Bu yüzden bu kadar öfkeliyimdir belki bu dünyaya. Bu yüzden böyle bir dünya da yaşamak istemiyorum.

  Evet kesinlikle bu dünyaya ait değilim.Ait olmak içinde insanları ezmeye ve kalp kırmaya hiç niyetim yok.Dünya güçlünün önünde eğilen insanlarla dolu. Güçlü olmadığıma göre ( insanlara göre ) eğilmem gerekiyor öyle mi? Asla.

  Belki izlediğimiz dizilerden filmlerden romanlardan biraz ders alsaydık bu durumda olmazdık.