Dışarıdaki soğuğu ve mevsimi hesaba katmadığı için onu sıcak tutabilecek giysilerle çıkmamıştı.Kollarını kendine sarıp soğuktan korunmaya çalıştı.Hızlı ama dikkat çekmeyecek adımlarla, telaş yapmadan yürümeye başladı.Öncelikle hangi şehirde olduğunu öğrenmesi gerekiyordu.Neden hastanenin tabelasına bakmak aklına gelmemişti ki? Geri dönmeye cesaret edemediği için yoluna devam etti.Nasıl olsa başka birinden öğrenebilirdi.
Birkaç saat sonra kapı açıldı ve içeri Derin’le birlikte kısa boylu tıknaz esmer bir adam girdi. Yüz ifadesi çok sert ve duruşu kabaydı.Tanımasına gerek yoktu.Görür görmez onda bir şeyler olduğunu hissetmişti ve bu ona yeterdi. Derin yanına yaklaşırken tıknaz adam kapının girişinde kaldı. Bakışlarını ona dikmiş hiç kaçırmadan bakıyordu.
Saatlerce dil döktü ama Derin’i ikna edemedi. Pes etmek üzereydi.Sessiz kalarak kendince çareler arıyor bulamayınca da sinirlenip bağırmaya başlıyordu. Bu duygu değişimlerine kendisi de anlam veremiyor ama bir türlü hasta olma ihtimalini de kabul etmiyordu.Nasıl edebilirdi ki?Şizofreni basit bir rahatsızlık değildi.
Epey düşünüp histeri krizleri geçirdikten sonra önemli bir karara vardı kendince. ‘Buradan kaçmalıyım.’ Fırsatını bulduğu bir anda bunu yapacaktı.Hiç kimse onu bu kararından döndüremezdi. ( Kendisi hariç.) Şimdi onun için gerekli olan; ayrıntılı hazırlanmış bir plan ve Derin’i odadan uzak tutacak bir bahane.Tabi bunu yapmadan önce Derin’in anahtarı nerede sakladığını bulmalı ve anahtarı ele geçirmeliydi.
Sabahın erken saatlerinde kapı çalındı.Uyuyakalmış olmalıydı.Uyanmıştı ama gözlerini açmadı.Yatakta biraz daha tembellik yapmak istiyordu.Belki bir kaç saat daha uyuyabilirdi.Derin’in yavaşça kalkıp onu uyandırmamak için sessizce kapıyı açmaya gittiğini duyabiliyordu.Ne yaptığını daha iyi görebilmek için gözlerini açmadan sol tarafına döndü.Nedense bir dakika önce önemsiz olan bu kapı birden bire ilgisini çekmişti.Sanırım bunun sebebi Defne uyanmasın diye sarf edilen olağanüstü çabaydı.
“Bana burada güvende olacağını söylemiştiniz.Daha kötüye gideceğini değil.”
“Odanın aynı olması zihnini tetiklemiş olmalı.Size daha öncede söylemiştim bunu kabullenmesi gerekiyor.Bu şekilde ona yardım edemem.”
” Bana korkularıyla yüzleşmesi gerektiğini söyledin ve ben de yaptım.”
“Söyledim ama bu şekilde tepki vereceğini ve karşı koyacağını düşünmemiştim.”
Sesler yavaş yavaş zihninin derinliklerinde kayboldu.Bunlara anlam veremiyordu.Sürekli bayılmasının, sürekli onu görmesinin mantıklı bir açıklaması olmalıydı.Bunu hem öğrenmek istiyor hem de öğrendikten sonra olacaklardan korkuyordu.Bu kadar korkmasının da bir sebebi olmalıydı ama bir türlü bulamıyordu.Zihni çok bulanıktı ve geçmişteki çoğu anıyı hatırlayamıyordu.Tekrar mantıklı bir açıklaması olmalı diye düşündü içinden.Belki de rüyadaydı.Belki de bütün bu yaşadıkları aslında gerçek bile değildi.Olabilir miydi? Bunu test etmenin tek yolu vardı bir yerden atlamak.Her insan rüyasında bir yerlerden düşünce uyanırdı.Peki ya yaşadıkları gerçekse? O zamanda ölmüş olurdu.Bu riski göze alabilir miydi? Bu fikri daha sonra düşünmek üzere bir kenarda tutmaya karar verdi.
Kendini kocaman bir boşluğun içinde hissediyordu.Ters giden bir şeylerin farkındaydı ama ne olduğunu bilmiyordu.Uzunca bir süre uyumak bütün sıkıntılardan karmaşadan bilinmezliklerden uzakta kalmak istiyordu.Uyumak ona zarar vermezdi.Karmaşık düşüncelerinin arasında bir o yana bir bu yana sürüklenirken uzaklardan gelen bir ses bilincine doldu ve onu kendine gelmeye zorladı.Yavaş yavaş gözlerini açıp etrafına baktı.Doğrulmak için kollarını iki yanına koyduğunda sol kolu acımaya başladı.Başını çevirip baktığında koluna serum takılmış olduğunu fark etti.Derin hemen yanındaki sandalyeye oturmuş onu meraklı ve endişeli gözlerle izliyordu.
Eskici ve Roman 